Pierwsza pomoc jest grupą czynności, które mamy za zadanie wykonać, aby uratować zdrowie oraz życie osoby poszkodowanej, zanim możliwe będzie udzielenie jej pomocy  przez wykwalifikowanych ratowników medycznych. Zdarza się, że obywatele unikają pomagania osobie potrzebującej. Dlaczego tak się dzieje? Ludzie często najzwyczajniej w świecie nie wierzą w swoje umiejętności i z obawy o niepoprawne wykonanie lub uszkodzenie ciała poszkodowanego oraz możliwe konsekwencje tego działania, decydują się nie robić nic.

Analizując zapisy prawne (art. 162 Kodeksu karnego ) dotyczące wykonywania pomocy przedmedycznej możemy dowiedzieć się, że każdy człowiek ma obowiązek pomocy i nie może jej zaniechać ani odmówić osobie będącej w stanie zagrożenia życia lub zdrowia. Warto mieć na uwadze brak charakteru bezwzględnego tego przepisu. Pomocy należy udzielać na miarę swoich możliwości i wiedzy oraz wyłącznie wtedy, gdy jesteśmy pewni, że podjęcie się tych czynności nie będzie wiązać się z zagrożeniem dla nas samych. Jednak w sytuacji, w której pomoc poszkodowanemu była niezbędna, zaś wykonanie jej nie stanowiło dla nas niebezpieczeństwa, a my jej nie udzielimy, podlegamy karze pozbawienia wolności do lat 3. Co natomiast w sytuacji, gdy bezpośrednia pomoc poszkodowanemu jest dla nas niebezpieczna (np. gdy znajduje się on w płonącym budynku)? Wejście do środka w celu pomocy jest bezpośrednim narażeniem naszego życia. Zamiast wchodzić do płonącego obiektu, należy odejść na bezpieczną odległość oraz zadzwonić pod numer alarmowy 112. Pomóc możemy również wychodząc na główną drogę w celu pokierowania specjalistów do miejsca zdarzenia oraz dbając, aby żadna osoba postronna nieświadomie nie znalazła się w bliskiej okolicy miejsca zagrożenia.

Tak jak wcześniej wspomniano, obywatele rezygnują z przeprowadzenia pierwszej pomocy poszkodowanemu z obawy o ewentualne konsekwencje. O jakich konsekwencjach mowa? Wśród ludności ukształtowała się obawa przed obarczeniem odpowiedzialnością karną w sytuacji niepowodzenia akcji ratowniczej. Takie obawy są jednak bezpodstawne, bowiem w przepisach nie ma ani jednej wzmianki o skutkach prawnych nieprawidłowego udzielenia pierwszej pomocy. Takich konsekwencji nie poniesiemy również w sytuacji, w której poszkodowany, do którego ratowania życia przystąpiliśmy, wystąpi przeciwko nam z powództwem np. w związku ze złamaniem żeber w trakcie resuscytacji krążeniowo – oddechowej. Sąd oddali takie powództwo, ponieważ osoba pozwana działała w stanie wyższej konieczności, jaką jest ratowanie życia, zaś obrażenia powstały w związku z podjęciem się pierwszej pomocy, a nie zaniechaniem jej. 

Zdaniem autora, człowiek zawsze powinien podjąć się pomocy drugiej osobie w jakimkolwiek stopniu i nawet jeśli nie potrafi udzielić odpowiedniej pomocy przedmedycznej, to wystarczy, że zadzwoni pod numer alarmowy, a dyspozytor poinstruuje go co powinien zrobić. Jeżeli natomiast posiada wiedzę jak udzielić takiej pomocy, to głupotą byłoby niewykorzystanie przez niego swoich umiejętności i zostawienie drugiej osoby w potrzebie. Nie powinniśmy się bać zmyślonych konsekwencji, o jakich informacje krążą po sieci. Przystąpienie do pierwszej pomocy poszkodowanemu jest naszym obowiązkiem i nie możemy być karani za jej udzielenie.